De oplossing van ons vijfde gedicht !

Dag talentvolle gatendichters

Mooie liedjes duren niet lang! Mooie poëzieweken helaas ook niet ...

Dit gedichtje is jammer genoeg meteen ook het allerlaatste uit onze reeks. Vooraleer we jullie inzendingen onder de loep nemen, moeten we iets bekennen: wij zijn stapeldol op P. Daarom krijgt hij jaar na jaar een plekje tussen de andere gedichten. Zo is P. stilaan een vriend geworden.

We vinden het dan ook bijzonder leuk om te lezen wat jullie ‘onze P.’ zoal hebben laten verpakken.

Veel slimmeriken hebben uit het gedicht afgeleid dat het pakje van P. redelijk onzichtbaar is: daarom hebben jullie ons een hele waslijst aan onzichtbare dingen doorgestuurd, zoals adem, een zakje lucht of pakje niets, een zoen(tje), zeepbel, zuchtje, gevoel of geurtje (en dan voornamelijk van protjes, scheetjes en windjes) ... Viespeuken! ;-)

Toch ook even de snoodaards en plaagstokken vermelden die onze arme P. opzadelden met niks, een bom, een verdwaalde wens, een doosje vol verdriet, fopcadeau, fout geschenk, gorgelende blauwbil (wauw!), bloedzuigende augurk (haha!), probleem of zuurpruimpakket.

Er werd ook vaak gekozen voor kleinigheidjes, zoals een boontje, (brood)kruimel, grassprietje, lichtpuntje, luis, microbe, paperclip, pluimpje en ... (oooh!) een traan.

Anderen kozen dan weer voor iets wat geleidelijk aan onzichtbaar zou worden: een doosje met daarin sneeuwvlokjes of ijsblokjes en -klompjes, maar ook (13!) kameleons of zélfs een zwart gat. Ook een spiegel zou P. makkelijk kunnen misleiden. Knap bedacht!

Op die manier komen we waar we moeten zijn... P. verpakte inderdaad iets onzichtbaars, maar ... Niet zomaar iets: Nee, het was geen liefde, mirakel, fantasie, troostwoordje of gevoel, maar wel een (lumineus of briljant)   IDEE!

Zo is er na vijf heerlijke gedichten een einde gekomen aan ons fijne avontuur samen.

Hopelijk vonden jullie het net zo leuk als wij?

We sturen jullie alleszins een digitaal afscheidskusje!

Tot volgend jaar?

P. had een idee,
verpakte het zo mooi hij kon
en gaf het mij cadeau.

Nieuwsgierig
maakte ik het open,
keek met grote ogen,
maar zag er niets in zitten.

Ik dacht het nog, zuchtte P.,
ik dacht het nog:
eigenlijk stelt het niet veel voor.

-Geert De Kockere-